دیشـــــــــــــب به سرم باز هوای دگر افتاد

در خواب مـــــــرا سوی خراسان گذر افتاد

چشمم بـــــــــــه ضریح شه والا گهر افتاد

این شعر همان لحظه مــــرا در نظر افتاد :

بـــــــــــا آل علی هر که در افتاد، ور افتاد

این قبر غریبُ الغُرَبا ، خسرو طوس است

این قبر مُعین الضعفا ، شمس شموس است

خـــــــاک در او مَلجإ ارواح و نفوس است

بـــــــــاید ز ره صدق بر این خاک در افتاد

بـــــــــــــا آل علی هر که در افتاد، ور افتاد

 حـــــــــوران بهشتی زده اندر حرمش صف

خـــــــــــیل مَلَک از نور طبقها همه بر کف

 شاهان بــــــه ادب در حرمش گشته مُشَرّف

اینجاست کـــــــه تاج از سر هر تاجوَر افتاد

 بـــــــا آل علی هر کـــــــه درافتاد، ور افتاد

اولاد علـــــــــــی شــــــــــافع یوم عَرَصاتند

دارای مقامـــــــــــــــــــــات رفیعُ الدرجاتند

در روز قیــــــــــــــــامت همه اسباب نجاتند

ای وای بــــر آن کس که به  این آل در افتاد

بـــــــــــــــا آل علی هر که در افتاد، ور افتاد

 کــــــــــــــــام و دهن از نام علی یافت حلاوت
گل در چمن از نـــــــــــــام علی یافت طراوت
هر کــــــــــس که به این سلسله بنمود عداوت
در روز جـــــــــــــــزا جایگهش در سقر افتاد

بـــــــــــــــــــا آل علی هر که در افتاد ور افتاد

 هر کــــــــس که به این سلسله ی  پاک جفا کرد
بـــــــــــــــــد کرد و نفهمید وغلط کرد وخطا کرد

دیــــــــــــــدی که یزید از ستم و کینه چه ها کرد

آخر بــــــــــــه درک رفت و به روحش شرر افتاد

بــــــــــــــــــــــا آل علی هر که در افتاد ور افتاد

 ای قبـــــــــــــــــــله ی هفتم که توئی مظهر یاهو

ای حجت هشتم کـــــــــــــــــــــه توئی ضامن آهو

 مــــــــــــــــــــــا جمله نمودیم به سوی حَرَمَت رو

از عشق تـــــــــــــــــو در قلب و دل ما شَرَر افتاد

 بـــــــــــــــــــــــــا آل علی هر که درافتاد، ور افتاد